ตอนที่.2...เป็ดจากสวรรค์
ธนญชัยเดินเรื่อยมาตามทางในป่า ด้วยหัวใจที่เป็นสุข อย่างที่สุด สักครู่เขาเดินมาถึงสระน้ำแห่งหนึ่ง น้ำใสสะอาดดูน่าร่มรื่นยิ่งนัก เขาลงไปวัก น้ำล้างหน้าล้างตา แล้วนั่งพักอยู่ใต้ร่มต้นตะแบกใหญ่ ที่แผ่กิ่งก้านสาขาไปจนจรดชายสระ พอดีมีนกเป็ดน้ำฝูงหนึ่งบินลงมาเล่นน้ำในสระอย่างสนุกสนาน เขานั่งมองอย่างเพลิดเพลิน จำเริญใจ
เวลาผ่านไปไม่นานนัก ธนญชัยก็เหลือบไปเห็นชาย ผู้หนึ่งเดินมาแต่ไกล ด้วยความว่องไวแห่งสมองของเขาคิดอุบายอันแยบยลขึ้นมาได้ทันที คราวนี้ชายคนนี้จะต้องตกเป็นเหยื่อแห่งการทดลองปัญญาของเขาหละ พอชายคนนั้นเดิน เข้ามาใกล้ ธนญชัยก็ทำเป็นตีโพยตีพายร้องให้เป็นการใหญ่ ปากคร่ำครวญว่า
" ข้าไม่อยากได้ ก็มาให้ข้า ข้าไม่อยากได้ ก็มาให้ "
ชายผู้นั้น หันมาเห็นเข้าก็แปลกใจ จึงเดินเข้าไปถาม " เป็นอะไรวะ พ่อหนุ่ม ทำไมถึงมานั่งร้องห่มร้องไห้อยู่ยังงี้ละ ? "
ธนญชัยยกมือขวาขึ้นปาดน้ำตา พลางตอบเสียงปน สะอื้นว่า
" ข้าไม่อยากได้ มันก็มาให้ แต่ที่อยากได้ มันไม่มาให้ "
ชายผู้นั้นยิ่งงงใหญ่ " เอ็งไม่อยากได้อะไร และใครเอาอะไร มาให้เอ็ง ? " เขาซักต่อไป
" โน่น ๆ อยู่ในสระโน่น " ธนญชัยชี้มือไปที่นกเป็ดน้ำฝูงนั้น " กำลังว่ายน้ำอยู่นั่นแหละ "
" เป็ดนั่นนะรึ ?" ชายผู้นั้นพอเหลือบไปเห็นเป็ดก็ตาลุก
" ใช่เป็ดนั่นแหละ ข้าไม่อยากได้เลย แต่สวรรค์ก็จะให้ ๆ "
" ก็เป็นโชคของเอ็งละซี เป็ดตัวใหญ่ ๆขนาดนี้ตั้งหลาย ตัว เอ็งจะเลี้ยงไว้กินไข่ก็ได้หรือไม่ชอบใจจะเชือดกินเสียวันละตัวก็อิ่มท้อง เอ็งจะขายก็ยังได้ เงินมา "
ธนญชัยส่ายหน้า " แต่ข้าไม่ต้องการ "
" ถ้างั้นเอางี้ดีไหมละ หากเอ็งไม่พอใจก็ขายเป็ดฝูงนี้ให้ ข้าเสีย " ชายผู้เขลาปัญญารีบยื่นข้อเสนอทันที
ธนญชัยได้ยินดังนั้นก็ทำอิดเอื้อน " ข้าไม่อยากขายหรอก อยากจะส่งคืนสวรรค์ดีกว่า "
ชายผู้เขลาปัญญารู้ดีว่า เจ้าหนุ่มคนนี้ทำเล่นตัวไปงั้นเอง ยังไง ๆ หากเขาใช้ไม้ตื้อสักหน่อยก็คงสำเร็จอย่างหวาน ๆ ดังนั้น จึงนั่งลงข้าง ๆ และเอื้อมมือ นวดขานวดแข้งให้เป็นการเอาใจ " เถอะน่า นึกว่าแบ่งให้ข้าไปกินก็แล้วกัน อย่าส่งคืนสวรรค์ เลย "
ธนญชัยทำเป็นอิดเอื้อนอยู่สักครู่ " เอาละ ขายก็ขาย เพื่อ เห็นแก่ท่าน และเอาไว้พึ่งกันวันหน้าวันหลังอีก
" ใช่ซี คนเรามันต้องพึ่งพาอาศัยกัน " ชายผู้นั้นพอได้ที รีบเร่งใหญ่ " เอาเถอะ ยังไงวันหน้าวันหลังหากเอ็งมีอะไรก็บอกข้า ข้ายินดีช่วยเอ็งเต็มที่ เออ ! เอ็งจะคิดสักเท่าไหร่วะพ่อหนุ่ม เป็นฝูงนี้สักสามตำลึงเป็นไง "
" จะไม่ถูกไปหรือ ? " ธนญชัยทักท้วง
" เอางั้นข้าเพิ่มให้ ๖ ตำลึงวะ " ชายผู้นั้นรีบขึ้นราคาให้ พลางล้วงกระเป๋านับเงินส่งมาให้ " นี่ไงเงินรับไปเสีย "
เมื่อได้เงินแล้ว ธนญชัยก็พูดขึ้นว่า " ท่านจัดการต้อนเป็ด ของท่านเองก็แล้วกันนะ ข้าไปก่อนละ โชคดีนะ " พูดจบธนญชัยเจ้าปัญญาก็ลุกจากที่นั่น เดิน จากไปทันที
ฝ่ายชายคนนั้น ยืนมองเขาจนลับตาไปแล้ว จึงกลับมาดู ฝูงเป็ดซึ่งกำลังว่ายน้ำอยู่เหมือนเดิม พลางนึกกระหยิ่มใจที่ตนซื้อเป็นตัวโต ๆ ขนาดนี้ได้ราคา ถูกที่สุด " แหม ! บักหนุ่มนี่มันงั่งเสียจริง ๆ " เขาหัวเราะกับตัวเอง " เป็ดตัวใหญ่ ๆตั้งสิบกว่าตัว ขายได้แค่ ๖ ตำลึง ยังงี้ก็หวานเราซีวะ บักโง่ เอ๋ย ! "
พร้อมกันนั้น เขาก็จัดแจงลงไปต้อนเป็ดในบึงให้รวมกัน โดยไม่รอช้า ฝ่ายนกเป็ดน้ำ เมื่อถูกคนรังควานเช่นนั้น ก็ตกใจบินฮือขึ้นบนอากาศพร้อม ๆกัน " ช่วยด้วย ! ช่วยด้วย ! " ชายโง่เผลอตะโกนออกมาด้วยความตกใจเป็นที่สุด " ช่วยจับเป็ด ให้ด้วย เป็ดไปสวรรค์หมดแล้ว...ช่วยด้วย "
เขาวิ่งพลางตะโกนให้คนช่วยไปตลอดทาง จนกระทั่งเป็ด เหล่านั้นบินหายลับเข้ากลีบเมฆไป แต่กระนั้น เขาก็ไม่ละความพยายามที่จะติดตามต่อไป ด้วยไม่รู้ว่าเป็ดเหล่านี้คือนกเป็ดน้ำ นึกอย่างเดียวว่า เป็ดพวกนี้คงจะตกใจตื่นเจ้าของใหม่ เขาตะเกียกตะกายตามอยู่เรื่อยไป จนกระทั่งมาถึงกระท่อมหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นกระท่อมของผัวหนุ่ม เมียสาวที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ เขาก็เลยมุดเข้าใต้ถุนอาศัยนอนด้วยความอ่อนเพลีย
ผัวเมียคู่นั้นกำลังหยอกล้อกันเพลิน ตอนหนึ่งผัวบอกกับ เมียว่า " พี่ได้แต่งงานกับน้อง พี่ดีใจยังกับได้ขึ้นสวรรค์น้องละ "
ชายผู้น่าสงสารซึ่งนอนอยู่ใต้ถุน พอได้ยินคำว่า " สวรรค์ " ก็ผุดลุกขึ้นร้องถามออกไปด้วยความลืมตัวว่า
" สวรรค์ เป็ด...ไปสวรรค์เห็นเป็ดข้าหรือเปล่า ? "
สองผัวเมียได้ยินเสียงร้องถามก็สะดุ้ง ต่างผละออกจากกัน
" ใครมาแอบฟังเรานะ ? " ผัวหันมากระซิบเมียพลางลุกขึ้น ชะโงกหน้าไปดูที่ใต้ถุน ซึ่งเป็นที่มาแห่งเสียง พอดีเหลือบไปเห็นชายผู้นั้น " อ้า...อ้ายบ้านี่เอง มาจากไหนละนี่ เอาหอกมาทีซีน้อง เร็วเข้า "
ประโยคท้ายผัวหนุ่มตะโกนด้วยเสียงอันดัง จนชายผู้น่า สงสารตกใจ " หา หอก ! เขาร้องลั่นออกมา " หอกไม่เอา...เอาเป็ด "
" เป็ดที่ไหนละ อ้ายบ้า นี่เมียข้าโว้ย ! " ผัวหนุ่มตะโกน ตอบ พลางขยับจะพุ่งหอกใส่ " เอาเป็ดรึ เอาหอกดีกว่าโว้ย "
พูดจบ หอกในมือก็พุ่งออกไปหมายร่างของชายผู้น่า สงสารอย่างไม่รีรอ...
เคราะห์ดีว่า ชายผู้นั้นเผ่นออกไปจากใต้ถุนเสีย ทัน และทันทีที่พ้นใต้ถุนออกมาได้ เขาก็ใส่ตีนสุนัขโกยอ้าว หนีอย่างไม่คิดชีวิต เพราะถ้า ขืนช้าอีกนิดเดียว มีหวังถูกตามเหยียบดาวดิ้นสิ้นใจแน่ ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น